Denk je dat je alles hebt gezien... toch niet...

Hallo lieve mensen.
Vandaag heb zo'n heftige dag gehad, ik ben nog steeds helemaal van slag eerlijk gezegd.
Zal ik dat eerst maar vertellen? Dan vertel ik daarna nog wat leuke dingen!
We liepen namelijk deze week vier dagen mee op Intensive Care, en daar gebeuren heftige dingen!
Er was een wat oudere man die op net een dag op de IC lag, al aan de beademing.
Die hadden ze er toen af gehaald omdat ze dachten dat het wat beter ging, maar toen nog geen vijf minuten later ademde hij niet meer.
Drie artsen gingen hem reanimeren en beademen en ook met zo'n electrische schok wat ze op tv altijd doen. Wou ik altijd al eens in het echt zien, maar als het dan gebeurd is het toch niet zo "gaaf" als het lijkt!
Toen ademde hij weer maar alleen door beademing die hij kreeg door zo'n apparaat, ze hebben toen samen met de familie besloten om de beademing eraf te halen.
Hij zou dus overlijden.. en vandaag nog!
De dochter was helemaal overstuur, die ging mij helemaal plat knuffelen en heel hard huilen.
Nadat ze de beademing eraf gehaald hadden, werd hij gelijk mee genomen door de familie, er werd niet gewacht tot hij dood was.
Toen brachten we hem naar buiten en de man werd in de auto gezet bij de familie, die huilend voor het ziekenhuis stonden te wachten.
Samen met zijn vrouw zat de man voorin, ze wouden snel naar Managua rijden omdat ze daar wonen.
Ik denk zodat hij daar rustig kon gaan, zeg maar.
Alleen overleed hij al in de auto.
Ik kreeg echt kippenvel over heel mijn lichaam, wat was het vreselijk om te zien hoe zo'n man die bijna dood is in de auto getild word en niet rustig de wereld kan verlaten..
Gelukkig leek hij niet echt meer bij bewustzijn en heeft hij er waarschijnlijk niet veel van meegekregen.
Toen waren we 's middags weer op de afdeling, en daar lag al twee dagen een meisje van twintig met astma en bronchitis.
Wat er precies aan de hand was weet ik niet zo goed, maar ze kon in ieder geval niet goed ademen omdat haar luchtweg helemaal vernauwt was.
Ze lag aan de beademing, ook die werd eraf gehaald en ze kreeg een kapje met zuurstof maar die trok ze steeds los.
Ook zij leek ineens te stoppen met ademen, ze bleef maar roepen "No, por favor, no. no." ze wou geen beademing en ik snap niet waarom!
Nu uiteindelijk ligt ze weer aan de beademing.. Hoe het verder met haar gaat zal ik helaas niet weten omdat vandaag de laatste dag op de IC was.
Wat ik wel weet is dat ik me echt even vreselijk voel op dit moment.
Ik heb de hele tijd het gevoel dat ik moet huilen, terwijl het niet eens mijn familie was die overleed.
En alsof het nog niet genoeg was heb ik het vreemdste ooit gezien, toen we naar huis liepen.
Er lag namelijk een man op een brancard die naar een ambulance werd gebracht en zijn benen waren dus letterlijk dubbel geklapt, ze zaten serieus DUBBEL!
Volgensmij heb ik nog nooit zo verbaasd zijn kijken. Hoe kan dat ooit?!

Maar goed, ik ben zo moe, heb hoofdpijn en ben zo verdrietig dat ik even niet zo goed weet wat ik met mezelf aan moet.
Ik kijk lekker CSI en probeer er niet te veel aan te denken, maar de hele tijd zie ik toch het beeld van die arme man weer voor me.
Hij had zelfs de brand plekken van de elektrische schok op zijn borst staan.. zo hoort toch niemand te hoeven eindigen?
Helaas houd je het niet tegen, en ik snap ook echt heel goed dat het hier zo gaat..
De meeste dingen die hier vreemd gaan, daar kan ik aan wennen maar door vandaag ben ik echt even in een soort extra cultuurschok beland..
Gelukkig is het 10 voor 5 geweest, ik ga lekker CSI kijken, avond eten, douchen en vroeg op bed.
Want ik ben enorm uitgeput..
Eigenlijk had ik zin om uit te gaan vanavond want vorige week was zooooo gezellig en leuik!
De beroemde Nicaraguaanse Flor de Caña rum komt trouwens stukken harder aan de je verwacht, jeetje zeg..
Morgen dan maar lekker even bij ViaVia zitten met mijn school opdrachten, want ook die moeten nu toch echt eens gaan gebeuren!
Het positieve dat ik uit deze dag kan halen is dat ik nu wel een fantastische situatie heb voor mijn opdracht verliesverwerking...
Maar dat is dan ook echt het enige positieve.
Toch ben ik ergens blij dat ik dit gezien heb..
Zoals Mars zou zeggen "Daar word je hard van" en dat is ook zo, niet te hard want dat is ook niet goed, maar dat ik dit heb meegemaakt zal het vast in een ooit volgende situatie minder heftig maken..

De rest van deze week was trouwens een stuk beter!
Maandag gewoon op de kinderafdeling omdat de andere stagiaire niet kwam, dus toen mocht ik nog niet naar de IC, maar dinsdag tot en met vandaag wel.
Ik heb veel gezien, joh!
Een vrouw die dinsdag overleed, gewoon op een natuurlijke manier geloof ik zonder reanimatie en zo, maar afgelegd werd met een stel bloemetjes handdoeken.
Voor de verandering ook wel een keer leuk toch?
Okee, slechte grap. Maar zo moet je er toch een beetje mee omgaan hier, hoor!
En er was een vrouw die haar beide benen geamputeerd had, wat er toch best raar uitzag, die mist ineens een deel van haar lichaam.
Verder lag er ook een man al ongeveer 50 dagen met een klaplong, ik kan me herrinneren dat papa dat ook een keer heeft gehad.
Maar, gelukkig, niet zo heftig als deze man! Wat was hij zielig zeg.
Hij had overal pijn en kon niet eens meer normaal praten..
Ook heb ik wel veel dingen mogen doen, medicijnen door een sonde geven en veel helpen met andere medicijnen.
Het was een leuke maar ook zware en uiteindelijk heftige week!

Dit weekend ga ik niet veel doen, morgenochtend natuurlijk weer met thuis skypen. Vaste date, hé!
En dan 's middags lekker bij ViaVia zitten, sowieso met Welmoed, en wie er verder komt weet ik eigenlijk niet!
Door stage merk je wel dat je steeds minder met de groep doet.. Iedereen heeft andere tijden en zijn op verschillende momenten vrij, dus de één spreek je meer dan de ander.
Oja, en zondag willen we naar het kratermeer. Geen idee of dat door gaat, want de Nederlander (Pim) die dat soort tours voor ons regelt lag ook bij ons in HEODRA op de chirurgie afdeling.
Met een opgezwollen wang omdat hij de boel ontstoken had ik zijn mond, en toen was er geen plek meer op een kamer dus moest hij met bed en al op de gang...
Maar ja, of die tour door kan gaan weten we dus niet maar ik hoop het wel!
Verder willen we met de groep nog graag twee andere tours doen, een weekend naar Isla de Ometepe een eiland in het meer van Nicaragua.
Het schijnt dat je hier ook aapjes en zo kan zien en een waterval, lijkt me echt fantastisch die tour!
En de andere die we wel zouden willen doen was een weekend naar Granada, een bekende stad hier in Nicaragua.
Het ligt natuurlijk een beetje aan hoeveel dat moet gaan kosten, maar sowieso één tour gaan we doen, en mijn voorkeur gaat dan naar Isla de Ometepe!

Verder heb ik niet veel meer te vertellen..
Ik begin steeds meer naar dat moment toe te leven dat ik naar huis kan eigenlijk..
Het zijn nog maar vijf weken stage, net zo lang als de Spaanse cursus..
Als ik me bedenk hoe snel die voorbij is gegaan dan ben ik zo weer thuis!
En dan natuurlijk nog de laatste week Corn Island, daar kijk ik zoooo enorm naar uit!
Oh, en dinsdag gaan we dan eindelijk maar toch beginnen met de Salsa lessen.
Verder eigenlijk niks bijzonders..
Ik ga maar eens CSI verder kijken want het is heel spannend, een getrouwd stel is vermoord en nu hebben ze hun gestolen auto terug gevonden en daar kwam toen ook een lijk uit vallen...
Nog meer dooie mensen...
Ach, CSI is niet echt en het is leuk om te kijken..
Ik ga nu maar eens stoppen..
Helaas geen foto's deze week, maar die komen over een poos wel weer als we een tour gedaan hebben!
Tot over 6 weekjes, waar ik stiekem enorm naar uitkijk.
Oh, en oma? Hoe zit het met het spandoek dat je me beloofd hebt?
Die kan maar beter heel mooi, groot en geweldig worden! haha.
Heel veel liefs.
En tot sneller dan ik me eigenlijk realiseer.
xxxxxxxxxxxxxx