Eerste week stage in HEODRA.

Okee, omdat ik dus de helft vergeet te vertellen in mijn verslagen die ik vaak in het weekend maak, heb ik maar even bedacht dat ik elke dag een stukje in word schrijf zodat ik het in het weekend in een keer op mijn blog kan zetten.
slim hé? Nou inderdaad, Jolien! *schouderklopje*

Gisteren begon de stage meeloop week in HEODRA, ik keek er enorm naar uit omdat dat het ziekenhuis is waar ik vanaf het begin, 6 maanden geleden, al een beetje voor gekozen heb..
Nou ja, toen wist ik nog niet dat ik kon kiezen tussen beide, maar op mijn sollicitatieformulier voor Do You Care gaf ik aan dat deze mij het meest aansprak, vooral om de Neonatologie afdeling.
Ik ga heel eerlijk zijn.
Toen ik gisteren op Emergencia Pediatria zat, eerste hulp voor kinderen, vond ik het maar niks en viel het me echt enorm tegen.
Misschien had ik een pech dag hoor, op die afdeling.
Er waren maar weinig patiënten en vanaf 9 uur heb ik eigenlijk vooral op mijn krukje zitten kijken naar de lekkende airco en de doktoren die sliepen in hun stoel tussen gesprekjes met patiënten door.
Wat ik dan weer wel gezien heb, is hoe een meisje van een jaar of 9 helemaal door het lint ging.
Dat zul je ook niet vreemd gaan vinden als ik je ga vertellen waarom ze zo enorm huilde en schreeuwde;
Er zat, waarschijnlijk, een vliegje in haar neus en die zouden ze er wel even uit met een verbogen paperclip.
Meisje helemaal in paniek en niemand die begrip toonde, allemaal zorgen dat ze blijft liggen en niet weg kan en nog een keer proberen.
Uiteindelijk ging het meisje naar huis, weer een beetje gekalmeerd, maar nog wel met vliegje in haar neus. Want dat hebben ze niet voor elkaar gekregen om eruit te halen..
Redelijk belachelijk vind ik eerlijk gezegd, het lukt niet? Nou ga dan maar weer, helaas we kunnen niks voor je doen..
Behalve dat heb ik dus niks beleed, heb zelf maar even een kwartiertje door het ziekenhuis gelopen maar verder vooral veel stil gezeten en een beetje gepraat (zo ver dat lukte) met de verpleegkundigen en een dokter die engels kon.
Vandaag zat ik op Neonatologie, helemaal in mijn eentje kwam ik daar aan in het ziekenhuis omdat Anne en Andree allebei ziek zijn/waren..
Kreeg gelijk kriebels in mijn buik omdat ik weer op Neonatologie ging meelopen.
In HEODRA is de afdeling in stuk groter, 10 couveuses en 4 baby’s.
In AMOCSA waren geloof ik 5 bedjes en het begon met 3 baby’s maar uiteindelijk de tweede keer dat ik daar mee liep lag er nog maar 1.
De afdeling zelf vond ik ook een stuk leuker eruit zien, muren met disney figuren erop enzo, beetje aangepast aan kinderen en baby’s. In AMOCSA was het allemaal grijs en redelijk kil.
Voelde me gelijk wel goed op de afdeling, ik keek mee met een verpleegkundige die een baby ging wassen en een verder verzorgen, zoals vitale functies meten enzo.
De baby zag er niet heel goed uit, allemaal slangetjes, meer dan ik normaal zie bij de baby’s en aan de beademing.
Ik had alleen niet het lef om te vragen of de kans bestond dat zij het misschien niet zou overleven.
Nog geen kwartier later liep de baby paars aan en werd de dokter geroepen voor een “massage”.
Absoluut niet voor de ontspanning! Dit betekend namelijk reanimeren!
De baby werd minstens vijf minuten gereanimeerd, afgewisseld met beademing, het zag er eerlijk gezegd even niet heel best uit.
Natuurlijk kwam precies op dat, totaal verkeerde, moment de moeder binnen.
Helemaal in paniek en huilen, maar niemand die aandacht aan haar besteede.
Heel erg vond ik dat, maar ik wist ook niet wat ik tegen haar moest zeggen! Het komt allemaal weer goed, maakt je niet druk begrijpt ze niet..
Ze was ondertussen de afdeling al weer uit gerend en terwijl de baby een nieuwe beademingsslang kreeg en weer stabiel leek te zijn.
Niemand die even de moeite heeft genomen om even de moeder te vertellen dat het goed met haar dochtertje gaat.. daar moest ze zelf achter komen toen ze om 1 uur op bezoek kwam..
Terwijl het allemaal gebeurde om half 9.. Ik zou me eerlijk gezegd zeer lullig voelen als ik de moeder niet even laat weten hoe het gaat, in Nederland lijkt me dat zeer normaal.
Hier gaat alles, helaas, heel anders en dat moet ik leren accepteren!!
Ik ben hier maar voor, nu nog, negen en een halve week aan het werk en ik heb niet het recht om te gaan zeggen dat ik het wel heel raar vind wat ze doen hier, toch?
Wat ik ook jammer vind is dat ze de baby’s alleen aanraken als ze medicijnen nodig hebben of gecontroleerd worden, niet even een beetje extra aandacht of liefde geven.
Ik hoop echt dat ze dat bij mij wat meer hebben gedaan toen ik op Neonatologie lag, want die arme baby’s liggen daar maar de hele dag met slangetjes en piepende apparaten.
De verpleegkundigen en artsen hier gaan niet even bij de baby’s langs, even handje vasthouden met een vinger of even onder de voetjes kriebelen.
Ik doe het wel, hoor!
Die baby’s hebben nu al zo veel mee gemaakt, een beetje extra aandacht (in liefde dan, niet voor medicijnen en andere ziekenhuis dingen) verdienen ze wel!
Tja, en toen was mijn dag alweer voorbij.
Geen idee waar ik morgen precies terecht kom, volgens mij, wat ik heel snel kon verstaan, vertelde de soort van begeleidende verpleegkundige die ons naar de afdelingen brengt dat ik weer op een intensive care afdeling kom, maar voor wie weet ik niet en of ik het goed heb weet ik ook niet…
Mijn horoscoop voorspeld me wel dat het morgen een goede dag gaat worden, ik wil niet bijgelovig zijn maar ik ben het wel dus kom maar op!
Jeetje, dit verhaal is nu al bijna twee word pagina’s vol en het is nog maar de tweede dag van de week.
Kun je na gaan hoe veel ik jullie vergeet te vertellen!
Oja , trouwens.
Meneer arrogant is ook weer gearriveerd.
Oftewel, de zoon van Yolanda.
Ik denk dat hij bang voor me is want hij heeft me nog niet (lees; nog nooit) aangekeken of iets tegen me gezegd…
Hij komt hier alleen om gevoerd te worden door zijn moeder.
Nee grapje, maar hij laat haar wel alles doen!
Arme Yolanda, maar volgens mij is dat net zoiets als de patiënten en ouders ervan niet veel aandacht geven.
Iets dat ik voor de laatste negen en een halve week hier moet accepteren en dan maar zoveel mogelijk negeren, hoe irritant ik het ook vind!
En trouwens, als ik lucht voor hem ben, is hij nog minder dan lucht voor mij!
Zo, mag dat even duidelijk zijn.
Ik ga nu maar stoppen, en CSI kijken. Serieus mam, die dvds zijn geweldig!
Dankje Dankje Dankje Dankje.
Ik download nu een paar seizoenen erbij omdat ik nog maar 4 dvds over heb en er ongeveer 1 per dag kijk…

Jeetje zeg, wat een dag! Vandaag (woensdag)
Zat ik op de labor y parto afdeling, oftewel; bevallingen.
Ik was echt geen uur binnen of het begon al.
Drie natuurlijke bevallingen binnen 45 minuten.
De afdeling had een kamer met zes bedden, waar acht vrouwen lagen/zaten ze wachten tot ze eindelijk konden bevallen.
De eerste vrouw die ging bevallen lag echt alles bij elkaar te schreeuwen, vond het best leuk dat een andere vrouw die zat te wachten stiekem naar mij lachte omdat ze het grappig vond.
Samen zo onopvallend lachen om de vrouw en haar vreemde schreeuwen en bewegingen.
Ze helpen haar dan niet echt, alleen maar “rustig aan” en een beetje lachen om hoe ze doet.
Maar dan niet opvallend.. gewoon recht in haar gezicht.
De eerste bevalling was net klaar toen de dokter tegen mij zei; kom mee, nog een!
Nou we waren net op tijd, want die tweede baby was er echt binnen twee minuten.
Toen ze met de derde vrouw bezig waren heb ik Anne geroepen die op Neonatologie zat vandaag, de afdeling ernaast waar ze de vrouwen kunnen horen schreeuwen..
Zij mee naar de derde bevalling, die iets minder snel ging..
Als het niet snel genoeg gaat vinden ze het redelijk normaal om hier heel hard op de buik te gaan duwen, geen idee of ze dat in Nederland ook doen maar het zag er een niet echt uit als iets dat in echt hele professionele ziekenhuizen gebeurd.
Niet dat dit geen professioneel ziekenhuis is, maar je snapt vast wel wat ik bedoel..
Niet hoe vrouwen bevallen in een land in Europa.
Toen twee uur lang met Anne gepraat over hoe dol we zijn op Ameland, en dat onze moeders daar allebei heen gingen en dat ze elkaar wel moeten kennen!
Dat dus niet want mama ging nooit naar Duinoord zuid.
Ach, had heel goed gekund ja! We kunnen ons allebei het duin glijden met kartonnen dozen nog goed herinneren, jeetje dat zou ik echt wel even weer willen doen!
Hoe kinderachtig het ook is, maakt me niet uit, want dat is serieus echt heel leuk!
Vooral in hele grote dozen waar je als klein meisje niet door kon zien waar je heen ging.
En vlak voor de naar huis gingen nog een bevalling gezien waar we toch stiekem een beetje naar van werden, de vrouw werd namelijk in geknipt daar beneden.
Ik kan je de details niet precies vertellen, maar Anne wel!
En of ze daar zo blij mee is achteraf.. ja dat weet ik niet! Haha.
Straks nog een gesprekje met twee andere meiden en Iris, ik ben verteller vandaag en zoals je leest heb ik genoeg mee gemaakt.
Vond vandaag bloederig maar mooi om te zien, vooral de trotse moeders na alle ellende!
Want dat was het echt hoor, mijn god wat een pijn en bloed.
Ik zou minstens een maand niet naar de wc durven met hechtingen op je intieme plek..
Ben benieuwd wat ik morgen ga beleven, maar ik heb er wel weer zin in!
Weet wel bijna zeker dat ik voor HEODRA ga kiezen, ik had het er over met Anne en het voelt gewoon goed om er rond te lopen..
Het voelt echt als een ziekenhuis, de mensen zijn super aardig en je kunt zoals je leest echt enorm veel leren en zien.
De afdeling moet ik nog even over nadenken, op Neonatologie zou ik echt helemaal geweldig vinden maar ik merk wel dat ik er niet veel kan doen en dus ook niet enorm veel leren, misschien kunnen Anne en ik wel samen op de kinderafdeling.
Kunnen we elkaar ondersteunen tussen al die Nicaraguaanse studenten, die echt overduidelijk allemaal de beste willen zijn.
De dokter vraagt om iets en het is nog net geen sprintwedstrijd om wie het als eerst te pakken heeft.
Gelukkig zijn wij Nederlandse meiden veel leuker en kunnen we ons enorm onderscheiden door patiënten te troosten en aandacht te geven!
Nou, verder weet ik niet zo veel meer.
Oja, ik loop bijna elke dag bij de supermarkt om weer drinken te halen want hier in huis krijg ik alleen bij het eten drinken dus overdag heb ik verder niks.
Net als in kloosterveen iedereen elkaar kent, kennen ze mij hier straks ook!
Okee. Dat was het dan voor vandaag.
Morgen weer een stukje, ben benieuwd waar ik dan over schrijf.
Zo naar het gesprekje en dan weer lekker een paar CSI afleveringen kijken.
Vandaag zat ik weer op een Neonatologie afdeling! Wist niet dat er twee waren, maar die waar ik vandaag zat blijkt de wat minder heftige te zijn.
Die van dinsdag was UCIN en die van vandaag SCIN, geen idee wat het betekend maar die ene letter zal het verschil geweest zijn..
Moet wel zeggen dat ik die van dinsdag leuker vond want vandaag is er dus niks gebeurd… zo erg dat Anne om twaalf uur belde; heb je wat te doen? Nee, jij? Nee, ik ook niet!
Dus samen maar rondjes gelopen door het ziekenhuis en alle afdelingen eens goed bekeken.
Ook geregeld dat we morgen op de Pediatrie (algemene kinderafdeling) mee mogen lopen!
We vinden het allebei namelijk verschrikkelijk om de hele dag niks te doen en hopen dat hier wat meer te beleven is, want hoe we het ons voor gesteld hadden is het niet helemaal..
Veel infuus prikken, bloed prikken, injecteren en allerlei andere dingen doen, van alle dingen heb ik alleen nog maar geïnjecteerd en aan het eind van de stage wil ik graag mijn lijst met verpleegtechnische handelingen afgetekend hebben!
Ik zit daarom ook echt enorm te twijfelen voor welke afdeling ik ga kiezen, of Neonatologie, omdat het hier kan en in Nederland niet, omdat ik het leuk vind maar helaas zal ik er niet veel doen.
Wel veel leren maar op een andere manier.
Of ik kies voor een algemenere afdeling, wat ik minder leuk vind maar waar ik meer verpleegtechnische handelingen kan leren.
Ik dacht dat de keuze makkelijk zou worden; HEODRA, Neonatologie.
Maar nu ga ik te erg twijfelen door dat gedoe met de schoolopdrachten.
Morgen nog een dagje en dan moet de keuze gemaakt worden…
Nou, ik ga zo maar weer eens naar de supermarkt voor wat drinken, ik hoop dat ze de Pepsi Light hebben aangevuld!
En dan de rest van de middag misschien een beetje voor school bezig, en lekker niks doen.
Het is al bijna kwart over drie dus de middag is ook niet zo heel lang meer..
Ik ga dit stuk denk ik maar op waarbenjij.nu zetten, het is al vier paginas in word en ik heb geen idee hoeveel er in een verslag kunnen.
Helaas heb ik geen foto’s meer om erbij te doen, misschien kan ik binnenkort een keer foto’s maken van het ziekenhuis..
Heb vandaag ook echt de “troep” afdelingen gezien, klinkt raar maar de afdelingen die eruit zien, zoals ik had verwacht dat het hele ziekenhuis eruit zag.
Heel armoedig, oud en versleten.
Maar ze kunnen het er mee doen dus dan zal het wel goed zijn.
We mogen wel erg blij zijn met die gordijnen tussen de bedden in het ziekenhuis in Nederland want die hebben ze niet.
Een kamer ter grootte van twee keer mijn slaapkamer in Nederland en daar staan dan acht bedden met patiënt en de hele familie.
Je kan het knus noemen, maar ik zou er spontaan claustrofobie van krijgen.
Trouwens ik heb nog een angst ontwikkeld.
Ik durf niet meer naar de wc of te douchen als de studente thuis is want het blijkt dat de deur aan haar kant niet op slot kan, dus lekker rustig douchen kan ik niet.
Ben steeds panisch dat de deur ineens weer open vliegt, zoals al drie keer is gebeurd.
Nou, nu ga ik echt dit verhaal uploaden want ik schrijf maar door en nu is het alweer vier en een halve bladzijde.
Tot over iets meer dan 65 dagen, want het is nog 65 dagen voor ik naar Corn Island ga!
Super veel zin in.
Liefs, en ik zal jullie wat zonnestralen en heel veel warmte sturen want hier hebben we meer dan genoeg!
xxxxxxxxxxxxx

oh, valt mee hoe lang het is als het op waarbenjij.nu staat..
ik zal trouwens dit weekend wel weer even een verhaal doen over wat ik uiteindelijk gekozen heb.